Sinds ik voor het eerst bij Dansklooster het labyrint heb gelopen ben ik verliefd. Verliefd op het lijnenspel van het labyrint. Ik heb eerder over mijn fascinatie over het geschreven. En nu weer… Afgelopen week hebben we de zomerweken neergezet. Locaties bevestigd en de website aan het bijwerken. Dit gaat nooit zonder slag of stoot.
Samenwerken met Mathilda, is als het bewandelen van een labyrint. Soms denk ik bij haar te zijn en voor ik het weet ben ik zo weer in de buitenste baan, ver bij haar verwijderd. Is dit eerlijk nu ik dit schrijf.. ja.. want als je haar eigen blog leest, dan lees je dat ze altijd vol vuur ergens aan begint en dan inslaapt. Haar eigen cadans. Dat maakt het misschien ook wel vruchtbaar, ik activeer, ik kom tot actie en beweging. Met dromen kom je er alleen niet. En als Mathilda de tijd neemt zet ze dat weer om tot iets moois. Rekening houden met elkaars cadans is een waar labyrint, waar de een nog naar binnen loopt. Rent de ander je zo voorbij weer naar buiten. Om dan samen in pas te komen is afstemming nodig, synchroniciteit.. en dat heeft de tijd nodig.
Vandaag was ik op bezoek bij een mede Labyrintwerker, waar ik nog in het begin sta, heeft zij al jarenlange ervaring met labyrint het was een fijn bezoek. Van haar heb ik een aantal boeken mogen lezen, bekijken om wakker te worden. Om te onderzoeken wat er allemaal mogelijk is met het labyrint.
Terwijl ik dit schrijf word ik mij bewust van een verandering… Een aantal jaren geleden was ik vol van masseren, creëerden we massageworkshops tijdens de retraite. Door de jaren heen ben ik anders gaan voelen, ik heb veel minder behoefte aan masseren, ik heb zelfs mijn praktijk stopgezet om mij meer op Dansklooster te kunnen richten. Lezen, onderzoeken… van alles, te veel om op te noemen. Ik ben nu geraakt door de stilte en het labyrint, de zachte beweging naar binnen toe…
vier de zomer met ons mee…