De stilte is zo luid aanwezig…

Afgelopen weekend was ik zelf onderdeel van een weekend, ik mocht genieten van zingen en stilte.

Ik krijg regelmatig de vraag “En Coby, hoe zorg jij voor jezelf, hoe voed jij je?” en dan dacht ik even…

Zelf een weekend geven is ook heel dankbaar werk, daarin ontvang ik zelf ook voeding voor het leven.. “Ja, dat is leuk, maar je blijft geven”. Deze persoon nam geen genoegen met mijn antwoord en zaagde nog even door. En dat maakte iets in mij wakker.

Het was een weekend vol stilte en zang, stil gezang. De mantra’s galmen nog na in mijn hoofd en het getik van mijn toetsenbord maakt geluid. De vraag rees, als we zingen, dan is het toch niet stil? En dan denk ik, als wij stilte hebben tijdens een weekend kunnen we dan wel dansen, muziek draaien, de beat voelen?

Stilte is niet alleen niet praten, maar vrienden worden met je innerlijke stilte. Je kunt nog heel aanwezig zijn terwijl je niet praat, nog heel erg naar buiten gericht zijn als je niet praat. Het draait niet zozeer om geen geluid te horen, maar innerlijk stil zijn, opmerkzaam zijn voor jezelf. De ander doet er niet zozeer toe, je hoeft er niks mee. Geluid van de wereld zal er altijd zijn. De kunst is om het te aanschouwen en te laten gaan.

Aankomende zomer gaat de stilte meer plaats in nemen tijdens onze retraites. Kan dat dan wel in combinatie met de dans? Is de dans niet een uitnodiging om ook naar buiten te dansen, om contact te maken met de ander. Wat zou stilte doen met onze dans. Worden het ingetogen dansen. En dan maakt mijn hart een sprongetje.

Ja, eerst de dans en de stilte in jezelf vinden, misschien wel met muziek wat zachter is, om contact te maken met jezelf, jouw lichaam te voelen bewegen. Om dan ook met een lekkere beat een kringdans, de ander in zijn stilte te voelen. De kunst is…. Om het te aanschouwen, gewaar te worden en het te laten gaan.

Dus kan dat dan? Dansen en Stilte? Ja het kan.. en dan wel op de Danskloostermanier.. want die zal denk ik altijd net een beetje anders zijn..